احساسات من در آن موقع طبیعى است که چه احساساتى بود. دو دوست عزیز و

قدیمى، دو انقلابى، دو عنصر طراز اول جمهورى اسلامى را از دست داده بودیم و

من شدیداً احساس خسارت مى‌کردم، احساس ضایعه مى‌کردم، احساس غم

مى‌کردم و از طرفى احساس خشم نسبت به آن کسانى که عاملین این حادثه بودند

مى‌کردم و همین بود که فردا صبح زود با این‌که خیلى بى‌حال بودم پا شدم، سوار

ماشین شدم، آمدم براى تشییع جنازه به مجلس، و با این‌که اطبا همه من را

منع مى‌کردند که من شرکت نکنم و دخالت نکنم، دیدم طاقت نمى‌آورم که شرکت

در مراسم نکنم، آمدم آن‌جا روى ایوان جلوى مجلس و یک سخنرانى‌اى هم با کمال

 هیجان کردم که دور و ور من را دوستان گرفته بودند که نبادا من بیفتم، از بس هیجان

 داشتم. به‌هرحال براى من بسیار حادثه‌ى تلخى بود، یعنى شاید بتوانم بگویم تلخ‌ترین

 حادثه‌اى بود که تا آنروز من دیده بودم، زیرا حادثه‌ى هفت‌تیر که مى‌توانست براى

 من تلخ‌تر باشد هنگامى اتفاق افتاده بود که من آن روز بیهوش بودم و نمى‌فهمیدم،

 بعد تدریجاً با این حادثه ذره ذره آشنا شدم و اطلاع پیدا کردم، اما این حادثه‌ى ناگهانى

 به خصوص بعد از حادثه‌ى هفت تیر براى من شاید تلخ‌ترین حادثه‌اى بود که تا آن روز

براى من پیش آمده بود.

مصاحبه مطبوعاتی پیرامون حادثه هشت شهریور – ۲۶/۵/۱۳۶۱

منبع:www.farsi.khamenei.ir