محبت علي(ع) و جاذبه‌هايش

علي مقياس و ميزاني است براي سنجش فطرتها و سرشتها. آن كه فطرتي سالم و سرشتي پاك دارد از وي نمي رنجد ولو اينكه شمشيرش بر او فرود آيد و آنكه فطرتي آلوده دارد، به او علاقه مند نگردد ولو اينكه احسانش كند، چون علم جز تجسم حقيقت چيزي نيست.
 علي(ع) همان كسي است كه در عين اينكه بر افرادي حد الهي جاري مي ساخت و آنها را تازيانه مي زد و احيانا طبق مقررات شرعي دست يكي از آنها را مي بريد اما آنان باز هم از او روي بر نمي تافتند و از محبتشان چيزي كاسته نمي شد. او خود مي فرمايد:

«اگر با اين شمشيرم بيني مؤمن را بزنم كه با من دشمن شود، هرگز دشمني نخواهد كرد و اگر همه دنيا را بر سر منافق بريزم كه مرا دوست بدارد هرگز مرا دوست نخواهد داشت، زيرا كه اين حقيقت بر زبان پيغمبر امي جاري گشته كه گفت: يا علي! مؤمن تو را دشمن ندارد و منافق تو را دوست نمي دارد». (نهج البلاغه، حكمت 42)

علي(ع) معيار فطرت ها

علي مقياس و ميزاني است براي سنجش فطرتها و سرشتها. آن كه فطرتي سالم و سرشتي پاك دارد از وي نمي رنجد ولو اينكه شمشيرش بر او فرود آيد و آنكه فطرتي آلوده دارد، به او علاقه مند نگردد ولو اينكه احسانش كند، چون علم جز تجسم حقيقت چيزي نيست.

مردي است از دوستان اميرالمؤمنين، با فضيلت و با ايمان. متاسفانه از وي لغزشي انجام گرفت و بايست حد بر وي جاري گردد.

امير المؤمنين پنجه راستش را بريد. آن را به دست چپ گرفت. قطرات خون مي چكيد و او مي رفت. ابن الكواء خارجي آشوبگر، خواست از اين جريان به نفع حزب خود و عليه علي(ع) استفاده كند، با قيافه اي ترحم آميز جلو رفت و گفت دستت را كي بريد؟

گفت: «قطع يميني سيدالوصيين و قائد الغر المحجلين و اولي الناس بالمومنين علي بن ابي طالب، امام الهدي... السابق الي جنات النعيم، مصادم الابطال، المنتقم من الجهال، معطي الزكاش... الهادي الي الرشاد و الناطق بالسداد، شجاع مكي، جحجاح وفي...» (بحارالانوار، ج 40، ص 281- 282، چاپ جديدو التفسيرالكبير فخر رازي، ذيل آيه 9 سوره كهف)

«پنجه ام را بريد سيد جانشينان پيامبران، پيشواي سفيدرويان قيامت، ذي حق ترين مردم نسبت به مؤمنان، علي بن ابي طالب، امام هدايت... پيشتاز بهشتهاي نعمت، مبارز شجاعان، انتقام گيرنده از جهالت پيشگان، بخشنده زكات... رهبر راه رشد و كمال، گوينده گفتار راستين و صواب، شجاع مكي و بزرگوار باوفا». ابن الكواء گفت: واي بر تو! دستت را مي برد و اين چنين ثنايش مي گويي؟! گفت: چرا ثنايش نگويم و حال آنكه دوستي اش با گوشت و خونم درآميخته است؟! به خدا سوگند كه نبريد دستم را جز به حقي كه خداوند قرار داده است.

اين عشق ها و علاقه ها كه ما اين چنين در تاريخ علي و ياران وي مي بينيم ما را به مسئله محبت و عشق و آثار آن مي كشاند. (منبع: جاذبه و دافعه علي(ع)، شهيد مطهري، ص 40)

آخرین روزهای زندگی امیرالمؤمنین علی(ع)

روایاتی از آخرین روزهای زندگی و واقعه شهادت امیرالمؤمنین علی علیه السلام را می خوانید.

 یک حادثه ای مربوط به امیرالمؤمنین علی علیه السلام است که نقل کرده اند در روز سیزدهم ماه مبارک رمضان رخ داده است و آن این است که در روز سیزدهم ماه رمضان – و ظاهراً آن روز، روز جمعه بوده است – ایشان موعظه می کردند و خطبه می خواندند، برای مردم صحبت می کردند و مردم در مسجد نشسته بودند و از جمله کسانی که در مسجد نشسته بودند دو فرزند بزرگوارشان امام حسن و امام حسین علیهما السلام بودند. یک مرتبه وسط صحبت خطاب می کنند به امام حسن، می فرمایند فرزندم حسن! چند روز از این ماه گذشته است؟

عرض می کند پدرجان! سیزده روز (معلوم است که مطلبی را می خواهد بگوید، خودش بهتر از دیگران می داند چند روز گذشته است). باز به امام حسین می فرماید: فرزندم! چند روز از این ماه مانده است؟ پدر جان ! هفده روز. آنگاه دستی به محاسن مبارکش می برد و می فرماید چیزی نمانده است که این محاسن به خون این سر خضاب بشود.

بقیه متن در ادامه مطلب

آنگاه كه دشمن علي (علیه السلام) گريست!

مباحثه جالبی که پس از شهادت امام علی (ع)بین «عدي بن حاتم» و معاویه سرگرفت و در نهایت اشک معاویه را دراورد.
«عدي بن حاتم» يكي از كبار صحابه و از علاقه مندان مولاي متقيان است. اين مرد در اواخر عمر رسول خدا(ص) اسلام آورد و اسلامش نيكو شد. در زمان خلافت علي(ع) در خدمت آن حضرت بود و سه پسرش به نام طريف و طرفه و طارف در ركاب آن حضرت در صفين شهيد شدند.

بقیه در ادامه مطلب